Fly4free.pl

Punktualnie o 22 rozpoczyna się boarding na lot do Santa Cruz. Zapytacie mnie dlaczego tam lecę? Ponieważ to przyjemny sweet spot, kiedy ma się do wykorzystania 30k mil AA i nie chce się wydać więcej niż kilka dolarów. Już teraz mogę Wam spokojnie polecić tę trasę, a dostępność jest naprawdę bardzo szeroka, więc dodatkowo możecie sami wybrać miejsca przesiadek i ich długość.







Lot do Boliwii odbywa się na pokładzie samolotu Boeing 757, czyli na wąskim kadłubie. Warto jednak zaznaczyć, że kabina klasy biznes jest wyraźnie odseparowana i odnowiona. Układ 2-2 jest naprawdę bardzo wygodny i pomimo sporych obaw mogę spokojnie polecić ją na dłuższą trasę. Tym razem już przed lotem zostają nam rozdane menu z posiłkami na kolację do wyboru, a także możemy zdecydować czy chcemy być budzeni na śniadanie na godzinę przed lądowaniem.





Tutaj podobnie jak poprzednio – zaczynamy od szampana (lub innego napoju, który zamówimy) i orzeszków na ciepło. Tuż po kolacji rozkładam fotel do pozycji zupełnie płaskiej i oddaję się w objęcia Morfeusza. Śpi mi się bardzo dobrze, nie budzę się na śniadanie i dopiero na 10 minut przed lądowaniem spoglądam przez okno widząc tysiące świateł, to znak, że jesteśmy już bardzo blisko Santa Cruz. Lądowanie spokojne, przejazd do rękawa i pożegnanie z załogą. Na miejscu od razu udaję się wypłacić pieniądze z bankomatu (Revolut działa, Alior działa także) i kupić kartę SIM, żeby mieć dostęp do Internetu. Sporej wielkości pakiet danych kosztuje ok. 15 złotych, ale są także mniejsze już od kilku złotych wraz z kartą SIM.



Podsumowując ten długi dzień i noc, jestem bardzo pozytywnie zaskoczony lotami na pokładzie założyciela sojuszu Oneworld. Najlepsze wrażenie zrobił na mnie oczywiście krótki lot z Dallas do Miami na pokładzie Boeinga 777-200 z konfiguracją siedzeń 1-2-1 (odwrócona jodełka). Zdecydowanie preferuję ten układ z uwagi na dostęp do przejścia przez każdego z pasażerów i sporą prywatność w trakcie rejsu. Do tego bardzo wygodne sterowanie fotelem i możliwość uzyskania zupełnie płaskiej pozycji. Na pochwałę zasługuje także dostęp do schowków na rzeczy osobiste, dobrej jakości słuchawki, gniazdka do ładowania urządzeń elektronicznych i oczywiście świetny serwis. To wszystko sprawia, że w moim osobistym rankingu American Airlines jest bardzo wysoko.

Teraz przede mną długi dzień w Santa Cruz w Boliwii. Kolejny lot za około 20 godzin, tym razem do Panamy na pokładzie Copa Airlines.Dzięki! Rzeczywiście snu brakuje najbardziej:)

Połączenie SNA-VVI było dostępne tylko z 2 stopami, ale ich konfiguracji (lotnisko, długość) było dużo do wyboru.Jest wcześnie rano, jestem na lotnisku w Santa Cruz w Boliwii. Nie mam pojęcie co mnie czeka, absolutnie nic wcześniej nie czytałem i nie sprawdzałem w sieci. Ruszam do bankomatu, w międzyczasie walcząc z rozłączającym WiFi. Revolut daje radę i już mam w rękach 150 boliwijskich pesos. Schodzę na dół i widzę stanowisko jednego z boliwijskich operatorów. Moja karta MTXC nie ma zasięgu w Boliwii, więc sprawdzam ceny. Te są śmiesznie niskie, więc kupuję pakiet danych z nową kartą sim za kilka złotych, na pewno starczy mi na jeden dzień.





Szybko podpytuję o autobus do centrum miasta, pani wskazuje mi drzwi. Rzeczywiście co chwila odjeżdżają małe busiki, a koszt przejazdu to ok. 3 złotych. Kierowca nie mówi po angielsku, ale jego kolega wszystko mi wytłumaczył, dadzą mi znak jak mam wysiąść i dojdę do hotelu około 1 kilometra. Jest 7 rano, a na dworze bardzo przyjemnie. Agent na lotnisku w San Diego miał rację, że klimat jest tutaj wyborny. Patrzę na mapę i rzeczywiście miasto to znajduje się w zupełnie innej strefie klimatycznej niż inne miejsca w Boliwii.





Wysiadam w miejscu wskazanym przez kierowcę. Zgodnie z mapą idę do hotelu. Właścicielka wita mnie serdecznie. Informuję ją za pomocą translatora angielsko-hiszpańskiego, że nie zostaję na noc, ale przed północą będę wracał na lotnisko. W prośbach do rezerwacji zaznaczyłem, że potrzebuję pokój od rana, ale wiem, że to może nie być możliwe. Jest lepiej, niż myślałem. Właścicielka zaprasza mnie na śniadanie i obiecuje, że dostanę klucze w przeciągu godziny. Idealnie! Zjadam świeże owoce i piję kawę. Odmawiam jajecznicy, bo po lotach i wczorajszym salonikowaniu głodny zdecydowanie nie jestem.






Pokój mam w przeciągu godziny, tak jak obiecano. Prywatna łazienka, dużo przestrzeni i wentylator. Brakuje tylko okna, tzn. jest ale na korytarz. Jak za kilkanaście dolarów to świetna opcja. Robię 2-godzinną drzemkę.









Czas zrobić spacer po tym młodym mieście, które wybudowano pośrodku niczego. Jest ono jednak całkiem nowoczesne i co ciekawe zakorkowane. Niestety dla turysty jest tutaj niewiele, ponieważ miejsce to jest bez historii. Idę do centrum, a dokładniej na Plaza 24 de Septiembre, czyli przepiękny plac na którym obecnie trwają przygotowywania do wieczornego koncertu. Przy placu mamy Basilica Menor de San Lorenzo, czyli majestatyczną katedrę, która jest wizytówką miasta.











Trafiam też do sklepów z pamiątkami, gdzie robię drobne zakupy dla najbliższych. Breloczek z lamą za kilka złotych czy magnes na lodówkę w podobnej cenie. Nie mam żadnego planu, a z mapy niewiele wynika, więc postanawiam się zgubić. Odchodzę od centrum licząc, że znajdę coś ciekawego, coś lokalnego i wyjątkowego. Jestem trochę zawiedziony, bo najciekawsze co widzę to kościoły czy małe stragany z lokalnym jedzeniem. Bardzo podobają mi się tutejsze murale, których jest naprawdę sporo.





Kiedy robi się pora obiadu postanawiam coś zjeść. Ostatecznie skusiłem się na deser lodowy, po czym wróciłem do hotelu, żeby wyjść jak się ściemni na kolejny spacer, tuż przed wyjazdem na lotnisko. Nie wiem na ile to prawda, ale podobno późno w nocy nie można dostać się autobusem tam, więc właścicielka oferuje mi taksówkę za około 30 złotych. Sprawdzam Ubera, jest droższy, więc się zgadam. Kierowca punktualnie czeka przed hotelem na mnie.









Tej nocy czeka mnie lot na pokładzie COPA Airlines, czyli narodowego przewoźnika Panamy. To właśnie stolica tego kraju będzie moją kolejną destynacją. Polecę w klasie biznes na pokładzie Boeinga 737-800. Szkoda, że dopiero niedługo będą dostępne nowe 737 MAX 9 z lepszymi fotelami rozkładanymi do płaskiej pozycji, mają też być przygotowane dla pasażerów zestawy kosmetyków i pościeli.







Póki co jednak muszę zadowolić się tym co jest. Odprawa przebiega szybko, bez kolejki. Nadaję swój bagaż od razu do Guayaquil w Ekwadorze, który jest moim celem podróży. W Panama City czeka mnie 9h przerwa w podróży, którą wykorzystam na zwiedzanie miasta.







Udaję się do kontroli bezpieczeństwa, a dalej do saloniku, który jako pierwszy rzuca mi się w oczy. Pani oznajmia mi, że nie można tu wejść na bilet w klasie biznes, który posiadam. Tylko Priority Pass, więc wyjmuję kartę. Dopytuję czy gdzieś mogę skorzystać z poczekalni z wykorzystaniem mojego biletu, jednak ta przecząco kręci głową. Salonik ten nie jest niczym specjalnym, ale na pewno nie będziemy głodni. Wypijam kilka szklanek smacznego soku i zjadam coś słodkiego. W tym samym czasie pisząc tę relację.













Lot odbywa się zgodnie z czasem rozkładowym. Zajmuję miejsce w drugim rzędzie. Jest dużo przestrzeni na nogi, a fotel bardzo szeroki. Rozdane są menu, z których wynika, że posiłek będzie podany przed lądowaniem. W związku z tym nie muszę na nic czekać tylko układam się do snu. Nie jest zbyt wygodnie i zdecydowanie nie warto dopłacać do klasy biznes w tym wypadku. Różnice są minimalne w stosunku do klasy ekonomicznej. Na 45 minut przed lądowaniem rozpoczyna się serwis. Na początku przystawka – owoce. A dalej kanapka z serem i bekonem, bardzo smaczna. Lądujemy w Panama City, dopiero zaczyna robić się jasno, a ja idę szybko do łazienki odświeżyć się po locie i dalej ruszam zwiedzać miasto!Idę w kierunku przystanku autobusowego, ale wiem z sieci, że potrzebna jest karta miejska, której niestety nie kupię na lotnisku. Po drodze zaczepiają mnie taksówkarze proponując przejazd za 30 USD. Nie zwracam na nich uwagi i idę dalej. W końcu zatrzymuje się jeden, całkiem sympatyczny i krzyczy 15 USD. Brzmi już rozsądniej. Pytam czy 10 USD będzie okay i że chcę jechać do Casco Viejo, czyli historycznej części miasta. Zgadza się po chwili i już jestem w drodze. Niestety zaczyna lekko padać. Po około 25 minutach docieram na miejsce.











Deszcz nie jest silny, więc nie zwracam na niego uwagi. Chronię tylko sprzęt foto i idę zgodnie z wyczuciem, aż do momentu kiedy łapię WiFi (jest dużo punktów w mieście) i poruszam się już zgodnie z mapą. Starówka Panama City może pochwalić się licznymi zabytkami z czasów kolonialnych, wąskimi uliczkami i zapisaniem na Listę światowego dziedzictwa UNESCO (razem z Panama la Vieja). Najważniejszy zabytek to katedra (La Catedra Metropolitana). Udaje mi się odwiedzić kilka istotnych punktów jak Plaza Major (główny plac), Plaza Bolivar z pomnikiem wyzwoliciela Simona Bolivara, kościół św. Franciszka i Filipa, Plaza de Francia z obeliskiem z kogutem i Plaza Herrera (dawne miejsce walki byków).











Kończą zwiedzanie tej części zauważam, że zaczynają się rozkładać sprzedawcy. Okazuje się, że jest tutaj mini targ, gdzie sprzedawane są pamiątki dla turystów. Ja idę jednak pospacerować chwilę po Cinta Costera, czyli terenach zielonych miasta. Po drodze mijam port.