Fly4free.pl

W pobliżu dworca autobusowego znalazłem ogromny różowy meczet. Obok niego jest chyba cmentarz. Wizualnie robi to ciekawe wrażenie, aczkolwiek nie kusiło mnie, żeby decydować się na dokładniejsze zwiedzanie. Postanowiłem wrócić do hotelu na popołudniową kawę w saloniku i chwilę odetchnąć na basenie. Mój odpoczynek nie trwał długo, ponieważ o 13:00 odjeżdżał drugi (i ostatni) autobus nr. 6 do centrum orangutanów, które tak bardzo chciałem odwiedzić. Tym razem na przystanku byłem przed czasem. Razem ze mną w to miejsce jechało 3 innych Europejczyków. Koszt biletu w jedną stronę to 4 Ringi. Przejazd trwał niecałą godzinę.

















Do samej wycieczki podchodziłem z pewnym dystansem. Zdawałem sobie sprawę, że szansa na zobaczenie orangutanów nie jest stuprocentowa. Z drugiej strony musiałem spróbować.







Autobus podjechał pod samo wejście. Cena biletu wstępu to 10 RM od osoby. Karmienie miało odbywać się o godzinie 15:00. Weszliśmy do parku po 14, dzięki czemu był jeszcze czas na krótki spacer. Po drodze można odbić w bok np. do lasu bambusowego. Po około 20 minutach drogi znajdujemy się w miejscu, skąd rozpoczyna się cała ceremonia karmienia. Obsługa przynosi banany i kokosy i zaczyna nawoływać małpy. Po chwili przychodzi jeden jegomość. Wszyscy zaczynają robić zdjęcia. Mamy się jednak odsunąć i dać mu podejść bliżej. Ten bierze kiść bananów i siada na poręczy. Zajada się owocami, a przy tym pozuje do fotek. Kiedy otrzymuje do jedzenia kokosa, wtedy pokazuje swoją siłę rozłupuje go jednym uderzeniem o drzewo.







Za chwilę na drzewie pojawia się drugi orangutan. Ten jednak tylko huśta się na gałęziach, ale nie przychodzi po jedzenie. Nasza grupka zostaje skierowana w głąb lasu, bowiem tam jest szansa zobaczyć kolejne okazy. Idziemy jakieś 10 minut po mokrej ścieżce, aż w końcu trafiamy na platformę, gdzie można wygodnie się oprzeć i obserwować karmienie niczym spektakl w teatrze. Po długim nawoływaniu przychodzi kolejny z orangutanów, tj. przeskakując z drzewa na drzewo dociera w miejsce karmienia. Zaczyna jeść banany i tak już do końca. My słyszymy informację, że jeżeli chcemy zdążyć na autobus miejski do miasta to musimy już iść. Kierowca czeka na nas przed wejściem. Rzeczywiście tak było i punkt 16 ruszyliśmy w drogę powrotną do Kuching. Tym razem przejazd poszedł sprawniej i tuż po 17 byłem w hotelu.







Niestety nie miałem zbyt dużo czasu, ponieważ czekał mnie tego dnia rejs powrotny do Kuala Lumpur o godzinie 19:45. Szybko spakowałem swoje rzeczy i poszedłem się wymeldować. Zamówiłem przejazd Uberem na lotnisko (koszt tym razem to 18 RMB). Z uwagi, że byłem bardzo głodny to szybko przeszedłem wszystkie kontrole i udałem się do saloniku Premium Plaza, gdzie można z karty zamówić dania na ciepło do jedzenia. Wziąłem sobie jakąś lokalną zupę (nie pamiętam teraz nazwy) oraz makaron. Do tego do picia coś na bazie mleka sojowego. Posiłek był bardzo smaczny i pożywny.









Rejs do Kuala Lumpur liniami Air Asia trwał około 1:45 h. Po wylądowaniu poszedłem na autobus do stacji KL Sentral. Koszt takiego przejazdu to obecnie 12 RM. Autobus jechał zaledwie 45 minut. Było już późno, bowiem po 23. Chciałem jednak zrobić sobie spacer po stolicy Malezji, więc pomimo bagażu poszedłem spacerem do hotelu Holiday Inn Express Kuala Lumpur City Center. Znajduje się on blisko wież Petronas Twin Tower, czyli do przejścia miałem blisko 6 kilometrów. Na dodatek w pewnym momencie trochę się zgubiłem przez co zrobiłem jeszcze więcej. Pogoda nie sprzyjała mojemu pomysłowi – był bardzo gorąco i parno.







Powyższy hotel wybrałem z powodu stosunkowo niskiej stawki jak na hotele IHG, a w obecnej promocji Accelerate mam zadanie trzech nocy w hotelach za granicą, więc był to dla mnie wybór właśnie pod to. Niestety na miejscu musiałem czekać około 10 minut, aż recepcjonistka skończy jakąś rozmowę przez telefon. Po tym dostałem kartę do pokoju i poszedłem się wykąpać i szybko spać. Dodam tylko, że otrzymałem tutaj najmniejszy pokój, jaki kiedykolwiek widziałem w hotelu HIX. Mimo to sam obiekt bardzo ładny, czysty, świetnie położony i niczym nie odstaje od innych hoteli tego typu. Mogę spokojnie polecić. W kolejnym poście powiem Wam co było na śniadanie ;)

Kolejnego dnia czekał mnie lot na Mauritius :)Kolejna krótka noc. Nie wiem czy przyzwyczaiłem już organizm, że w trakcie tego wyjazdu nie śpię więcej niż 6 godzin. Tym razem położyłem się o 2:30, a wstałem dokładnie o 6:00. Budzik musiał jednak mi pomóc. Pakowania nie miałem zbyt wiele, ponieważ w hotelu spędziłem mało czasu. Ogarnąłem się i zjechałem na poziom recepcji, żeby zjeść śniadanie, które w hotelu Holiday Inn Express Kuala Lumpur City Center serwowane jest od godziny 6:30. Wybór jedzenia przeciętny. To znaczy niezły, ale ostatnio się trochę przyzwyczaiłem do większego wachlarzu potrwa (czyt. Hilton, Conrad, Intercontinental). Dobrze, że specjalnie nie jestem głody, więc po 10 minutach jestem już w samochodzie Ubera i jadę na dworzec KL Sentral, żeby wrócić na lotnisko. Koszt transferu to jedyne 11 RM.







Ponownie wybieram autobus, który jedzie dłużej, ale jest tańszy od KL Express. Oczywiście natychmiast zasypiam i budzę się na lotnisku przy terminalu KLIA2. Tutaj musiałem udać się do kontroli dokumentów, pomimo, że już byłem po odprawie. Trafiło mi się jednak miejsce w samym środku (układ Airbusa A330 AirAsia to 3-3-3). Proszę o jego zmianę przemiłą Azjatkę przy desku. Z uśmiechem pyta jakie miejsce dokładnie sobie życzę. I tak właśnie otrzymuję 3 miejsca, co zaowocuje podniesieniem komfortu mojej podróży na Mauritius.

Tuż przed odlotem wpadam na moment do saloniku Platinum Plaza, który jednak jest niegodny polecenia. Wybór jedzenia prawie żaden, a znalezienie miejsca wolnego o tej porze graniczy z cudem. Internet też działa tutaj gorzej niż w przypadku ogólnolotniskowego WiFi. Przechodzę kontrolę bagażu podręcznego i już na tablicy widzę Last Call. To oznacza, że wylecimy o czasie. Rzeczywiście wszystko przebiegło planowo i po 6,5 h wylądowaliśmy na afrykańskiej ziemi. Widoki przy podejściu były przepiękne, co już mocno mnie nakręciło i chciałem jak najszybciej wyjść z lotniska.





To jednak nie takie proste. Na początku była spora kolejka do kontroli paszportowej. A, kiedy już opuszczałem lotnisko, to zaczepił mnie celnik i zaprosił na dodatkową kontrolą. Był on jednak niesamowicie kulturalny. Zapytał tylko po co przyleciałem, na jak długo i co mam w plecaku. Nie kazał go nawet otwierać, po czym życzył udanego pobytu.

Wyszedłem na zewnątrz Sir Seewoosagur Ramgoolam International Airport i od razu poczułem uderzenie gorącego powietrza. W dodatku miałem na sobie długie spodnie, bo AirAsia postanowiła zamrozić swoich pasażerów. Moim celem było dotarcie do hotelu InterContinental Mauritius Resort Balaclava Fort. Na początku pytam obsługi, gdzie jest przystanek autobusowy. Okazuje się, że nie w strefie przylotów, więc czeka mnie krótki spacer. Na przystanku spotykam człowieka, który pracuje w wypożyczalni samochodów i z nim ucinam sobie pogawędkę dopytując jak dostać się do miasteczka Balaclava. Łatwo nie będzie. Muszę pojechać z dwoma przesiadkami. Pierwszą będę miał w stolicy, gdzie innym autobusem przemieszczę się pomiędzy dworcami, a dalej pojadę do miasteczka Arsenal, skąd już muszę wziąć taksówkę do hotelu (ok. 5 km).



Dobrze, w takim razie nie pozostało mi nic innego jak czekać na autobus numer 198. Ten zjawił się po około 45 minutach. Przejazd trwał prawie 1,5 godziny, ponieważ autobus zatrzymywał się dosyć często, a poza tym nie jechał cały czas główną drogą. Do tego dodajmy jeszcze spore korki tuż przed stolicą wyspy. Po drodze mogłem podziwiać pola trzcinowe i górzyste tereny interioru. Dalej poszło już sprawniej i w końcu znalazłem się na skrzyżowaniu, gdzie był znak kierujący do hotelu IC. Postanowiłem iść pieszo dopóki nie pojedzie jakaś taksówka. Po drodze wszedłem do sklepu na drobne zakupy – od śniadania nic nie jadłem, a powoli zbliżał się zachód słońca. W końcu minął mnie na drodze miejscowy na motorze. Po chwili patrzę i wraca się. Zaproponował, że podrzuci mnie do hotelu. Był to bardzo wesoły i sympatyczny człowiek, który pracuje w innym hotelu na wyspie. Nic nie chciał za tę przysługę. To sprawiło, że cały przejazd do hotelu kosztował mnie poniżej 100 rupii (ok. 9 zł), a taksówką byłby to koszt w graniach 1500 rupii.
W hotelu ochrona nie mogła uwierzyć, że jestem gościem tego obiektu. Nie byłem elegancko ubrany, nie przyjechałem taksówką czy inną limuzyną, a także miałem tylko mały bagaż. Ale… na liście gości jednak widniałem, więc mogłem przekroczyć bramy tego obiektu :D Trochę nie dziwię się takiemu podejściu, ponieważ Mauritius, to w końcu dosyć prestiżowa destynacja i mało backpackerska.







Na dzień dobry przywitano mnie drinkiem z ananasa i zaprowadzono do pokoju. To właśnie w pokoju odbył się właściwy check in. Dosyć ciekawa formuła, ale bardzo sympatyczna. Wszystko mi pokazano i wręczono pyszne czekoladowe ciasto, jako członka sieci IHG, a także talerz z owocami. Ponadto upgrade do pokoju typu Executive z przyjemnym tarasem. Recepcjonistka informuje mnie, że jak tylko będę chciał to mogę zostać w pokoju cały kolejny dzień.









Cały hotel położony jest na terenie tropikalnego ogrodu, który jest idealnie utrzymany. Oczywiście leży przy plaży na wybrzeżu zatoki Balaclava. Z uwagi, że jest on na zachodzie wyspy, to można wieczorem obserwować takie widoki jak widzicie tutaj. Po prostu niesamowita gra kolorów przy zachodzącym słońcu. Wszyscy biegają ze smartfonami i aparatami i robią zdjęcia. Absolutnie im się nie dziwę.